برای دوست داشتنت لازم نیست

چمدان بندم

وگلهای سرخ را در تنهایی پروار کنم

یا

هر روز شعری بسرایم

تا آن را با آهن ربایی سیاه

 بر در سفید یخچال بکوبم

تنها

کافیست

کمی به دندانهایت فکرکنم

که چگونه درمحلول  خنده و اخم  حل می شوند

وبه انگشتانت در گستره یک پیانو