با زنویسی یک شعر فراموش شده از سالهای گذشته

 

ویرانه های فراموشی

کلاغ پیر

بادگیرهای بلند تنهایی

نبرد تن به تن و استخوانهای شکسته یک وهم

آرواره سنگین یک رویا مرا  دوباره به میدان نبرد  می کشاند

اینجا همه چیز رنگ بازی  دارد

 تصاحب ، یعنی  تقسیم عشقهایمان باهم ؛ساده و بی خیال

درمنطق فکاهی یک  روزنامه !

 آرزوها یمان چال می شوند در چهار راه  کوچک  یک سرنوشت

 در زیر سایه های طغیانگر ابرهای وحشی 

اتو بوسهای پوشالی پر می شونداز مغزهای سربی

 که  هر روز  می اندیشند،ترک می خورند در خیال خام  یک خواهش

 کوهستان سرد می شود در باور آتشفشان

 و درخت بریده با آشیانه بی جوجه

درد کلاغ کور وتنها یی است  که هر روز  بر مرغزارهای آتش و دود چرخ می زد

 ومی اندیشد به عقابی که در اوج ، فرو ریخت .

جامانده از 28/10/85

 

کاملا شخصی

  بخشی از پاسخ به نامه یک دوست راه دور و عزیز

چند روز است حوصله نوشتن ندارم ، به دلایل مختلف که بهتر است مسکوت بماند...

 تا این که دیروز پس از چند روز تصمیم گرفتم به نامه دوست عزیزم که مدتهاست به سرزمینی دور کوچ کرده ، پاسخ دهم ، بیشتر نامه من  به او دردلها و غرغر زنانه ای شد که بخشهای از آن به عنوان پست جدید می گذارم ، شاید پاسخ کنجکاوی  ذهنی برخی دوستان فراموش شده یا هم دردی با  خوانندگان زن این وبلاگ باشد...

نه بازیگرم، نه اهل معامله و همین  شرایط را برایم دشوار می کند تا مجبور شوم بازی کنم و در هر بازی ناشیانه  خودم را لو دهم . همان طور که انسانها با تفاوتهایشان برایم جالبند ، نه زندگی روزمره اشان ، مایلم دیگران هم در مورد  من  همین طور باشند  که نیستند،  از دروغ بیزارم اما هرروز دروغهای تازه  هستند که موقعیتهای مختلف دوستی را برایم  می سازند ومن گریزانم  از همه این برخوردهای متعفن که از دور بوی تلخ خیانت می دهند.

تنهایی و کارخسته ام  نمی کند و دوستشان دارم ،تنها یک چیز است که دارد مرا  از درون می خراشد؛ شفاف نبودن آدمهای پیچیده اطرافم !

گاهی از این همه نبرد مردانه در اجتماع مرد پرور ایران  خسته می شوم،  اینجا برای داشتن یک شرایط اجتماعی باید زن بودن را تحت تأثیر این اتفاق قرار دهی، گاهی دلم برای زن بودن تنگ می شود ، دلم می خواهد بتوانم درمیان هیاهوی شغلم، احساست زنانه  و مادرانه ام را هم باخودم  حفظ کنم. اینجا برای انجام ساده ترین کارهای زنانه در اجتماع زیرسؤال می روی ، راحت و آسان! نباید زن بودن ُ مادر بودن ، به چشم  بیاید  برای بقا در این اجتماع بیمار  باید آن را در خودت خفه کنی ، یک اصل بزرگ زندگی را در خودت بکشی ...

افسانه تمثیلی از دنیای انسانهای امروز

دو روز پیش که یک روز معمولی همیشگی بود و من در روزنامه مشغول تکرار کارهای یکنواخت هر روزه ام بودم، هنگام تهیه یک گزارش از یک اجرا در یک فرهنگسرای دور افتاده شهر ، با داستان حیرت آور و تمثیلی نمایشی مواجه شدم  که شاید داستان خیلی از زنهای امروز ایران یا انسانهای مهربان دنیاست؛ افسانه درنای شب ، افسانه ای ژاپنی که این روزها ساعت ۱۸ در فرهنگسرای بهمن در حال اجراست :

"تسو "زنی که در اصل درنا (پرنده مقدس ژاپنی ها)است عاشق "یوهی یو " مرد روستایی به خاطر سادگی هایش می شود و تصمیم می گیرددر قالب یک زن در کنار او بماند و برای خوشحالی او از پرهای وجودش دستمال ببافد، دستمال بافته می شود و "یوهی یو" خوشحال می شود اما به تشویق دوستان طعمکارش از " تسو" می خواهد تا  برای کسب درآمد و رسیدن به ثروت ، دستمالهای زیادی برای او ببافد ،تسو قبول می کند اما از یوهی یو می خواهد به هیچ عنوان وارد اتاق بافندگی نشود  و درباره راز  بافندگی او کنجکاوی نکند،  مرد قول می دهد، تسو  هر روز عاشقانه از پرهای وجودش دستمالهای زیبایی برای یوهی یو می بافد و او با فروش دستمالها ثروتمند  می شود ، زن  روز به روز ضعیف تر می شود و مرد روز به روز به خواسته ایش بیشتر نزدیک . تسو دیگر نایی ندارد زیرا همه پرهایش را برای بافتن دستمال از دست داده و رنجور شده، یوهی یو  که  دیگر مرد ساده و دوست داشتنی نیست ،هر روز خواهان بافتن دستمالهای بیشتری از معشوقش است و یک روز  پیمان می شکند و برای کشف راز بافندگی ، پا به اتاق راز تسو می گذارد، تسو که دیگر چیزی از وجودش نمانده پس از عهد شکنی یوهی یو تصمیم به پرواز و مهاجرت می گیرد و ناگهان برای همیشه می رود... "

شاید این  افسانه تمثیلی ژاپنی ، حکایت زندگی خیلی از  انسانهای عاشق دنیای امروز  بوده یا هست...

نبرد عاشقانه

 

همه چیز برای  نبرد عاشقانه آماده است

موهایم را جارو  کشیده ام

جامهای تنهایی پر شده اند  از اشکهای پنهانی !

 چکمه های لژ دارت را سوهان  می کشم

 زیر  نور مهتابی همیشه سرخ

و برسر دوشی های براقت  می رقصم

تاب می خورم   و در این پیچ سرد  انتظار گم می شوم  

بشقابهای شیشه ای حقیرانه سوت می کشند  در دستان پلاستیکیم

هماغوشیمان  بخار سردیست  که بر حاشیه پنجره گم  می شود

همه  چیز برای  نبرد عاشقانه آماده است

استاد و نویسنده  بزرگوار و  و دوست داشنی  محمد ابراهیمیان از سر لطف  مهمان دست نوشته های من شده و نظرشان را بسیار جذاب نوشته بو دند. من  با اجازه  این دوست عزیز ، دست نوشته  ایشان را بالای پست جدیدم  می گذارم تا بخوانید. استاد ابراهیمان از منتقدان و روزنامه نگاران  قدیمی تئاتر ، نمایشنامه نویس و رمان نویسی هستند که خود قلم  شیوایی دارند وبرای من  این کامنت بسیار  با ارزش و غر ورانگیز است که نویسنده " کرشمه لیلی"  این طور  با احساس برای " زن جهانی " من قلم زده است... کامنت استاد در بخش نظر ها  با حروف لاتین است که من آن را  برای  این  پستم  به فارسی برگرداندم .                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 سلام فروغ 

 این نخستین بار بود که وبلاگی را می دیدم و می خواندم.  آن را که گشودم، انگار نسیمی  خنک که از پنجره ای می وزد و با وزشش آرامش پرده ای را به تلاطم  وامی داشت و مرا به  دور دست های دور برد. در سمت چپ تصویر تو را دیدم با تبسمی تلخ و نگاهی به دور دست . ناگهان ترنم نوای غمگینانه موسیقی که برخاست سرشار بغض بود یا مرا از بغض سرشار کرد ، حالا دیگر نسیم نبود گویا در برابر ابشاری ایستاده بودم که موجی از تگرگ به سویم پرتاب  می کرد و سراسر اندامم یخ می بست. پس آن گاه" زن جهانی" را خواندم که از بغض فرو خفته لبریز بود؛ رنج ، صبوری ، خشم ، اندوه ، بغض ، سرگشتگی و حیرانی  ، زخم زن بودن و تراژیک. اینها کلماتی بودن به ضعفی غربت از ذهنم گذشت. دخترم! انسان بی نهایت تنهاست و پر قدرت ترین است زنده باد انسان! زنده باد رنج! که مرا در غربت غریبی  به شمشیر خویش بدل می کند. دیگر چه می توان نوشت!؟

 

همه چیز در قفس تو خلاصه شده

 

برای دوست واقعا عاشق و مهربانم !  کسی که همه زیبایی های زنانه را در خوددارد...

--------------------------------------------------------------------------------------------

"برای من همه چیز در تو خلاصه شده"  نگرانی با  چشمان رنگیش بر صفحه کوچک موبایل خیره ماند...

"پس کی زنگ می زنی ؟" زنگ زد این بار پس از سه روز ، در اولین زنگ جوابش را دادی:" سلام ..." صدا خفه و سنگینی وانمود کرد همه چیز یک طرفه است.

"همه چیز بک طرفه است؟  برای  مردها همه چیز یک طرفه  تمام می شود..."

  وقتی در آینه  با نفرت  به  سینه های  کوچکت نگاه می کردی و از من سراغ ژلهای بزرگ کننده  را می گرفتی ، به تو گفتم :" هیچ  رابطه ای در دنیا  یک طرفه نیست ، خوب بازی کن! داستان تکراری  همه عشقها  بازی سیال متا فیزیکی دو ذهنیت درگیر است ..."

" یعنی دوستم دارد؟"

دوست  دارد؟ ندارد؟ دوست دارم ، ندارم؟  هیچ وقت معنی این واژه ها را  وقتی ساده در پرسشی از یکدیگر می پرسیم.، نمی فهم  اما به تو می گویم: " معلومه"

 در حالی که در ذهنم  این جمله کلیشه  ای را  شعار می دهم:" پیچیده است عزیزم ! بزودی می فهمی ، دوست داشتن ما با تخیل و یگانگی  بزرگ می شود  و با یک بقا  تکمیل اما دوست داشتن  آنها در تجربه های وهم آور و مختلفشان  بزرگ می شود  تا در تجربه ای به بقا برسد."

" دوست ندارم این باورت را! " نگاهت می کنم زیبایت تو را از او گرفته و خودت باور نداری  این باو ر را که در پشت بازی های روانشناسی  ضعیف پنهان شده ای !

سه روز دیگر گذشت و او به تو زنگ نزد، خسته شده ای از این عادتی که اسمش را عشق گذاشته ای ، اما بازهم عادتت را عاشقانه بازی می کنی ...

او عاشق رمان است و تو بیشتر  رمانهای دنیا را در اتاق کوچکت انبار کرده ای و هر بار با مرور خاطراتی از او صفحه های  از آنها را می خوانی ! او عاشق تئاتر  است و تو  تماشاگر هر تئاتری می شوی که او بدون تو تماشاگرش است!

او بدون تو به رستوران می رود و تو برای او در آشپزخانه کوچکت ماهی و ماکارونی می پزی  وبه  ۱۰ خیابان آن سوتر می بری تا  تمام هوسهایت را دریک وعده ناهار حوردن با  او تقسیم کنی...

لقمه آخر را  تمام کرد :"حوصله ام را سر رفت  از این همه  دوست داشتن... نمی توانیم با هم ادامه بدهیم . من عاشق  کارم هستم و تو عاشق من برای  وقت گذرانی ؟ "

 در حالی که نگاهت یخ زد بر  لیوان سرد نوشیدنی ، با خودت فکر کردی :"من کار می کنم با تو ،  در هر شکلی که تو بخواهی ، عشق من به تو مرا جهانی می کند؟ تو هدایتم کن و من برای تو ایده می شوم و آرزو تا تو مرا  در صحنه  به تصویر کشی  و من به یاد تو  تصویرهای ذهنم را در صحنه ..."

سه روز است ، هر روز تو به او زنگ می زنی و او  جوابت را نمی دهد، نگرانی ، " چرا تکاملم  را در عاشق بودن به یک مرد جستجو می کنم؟ "

 پاسخ دادم :" ما مادر می شویم  و برای مادر بودن باید عاشق پدرانی شد  که تکاملشان در رها بودن است."

 گفتی:" اصلا حرفهایت را دوست ندارم ."  بازهم به ساعت مچیت نگاه کردی و به گوشی رها شده ا ت بر میز ناهارخوری !

 من  و تو شاید کمی  زود  تر از بلوغمان عاشق شدیم ، هنوز کودک درونمان  با رویاها یمان بازی می کند و ما به خاطر آنها رنگ عوض می کنیم ؛ هر لحظه و هر بار برای آرامشی که  آنها نمی خواهد  وما می خواهیم  به زور  پیشکششان کنیم.

" می خواهم رنگ موهایم را عوض کنم، چاق  تر شوم، کلاس رقص بروم و بازیگر مشهور شوم و..." 

"  رنگ درونت را تغییر بده! او را از پا در آور."

بازهم ثانیه ها به ساعت کشیده شدند و تو به انتظار دمیدن صبح همه ساعتهای شب را با چشمان باز خواب دیدی و فکر کردی به از پا در آوردن معشوقی که هم عاشقش بودی و هم خسته ات کرده بود...

خسته اش کرده  ای  عروسک  دوست داشنی ! هر روز، با بخشیدن مداوم  همه زیبایهای محصور کننده ات ، با بخشیدن رویاها، خوابها و آزادی های هرچند کوچکت ، با بخشیدن  همه وجود و افکارت قبل از آن که  اوسهمی از آنها  را بخواهد.

 او عاشق قناری ها و مرغ عشق های کوچک و جذاب  است  و تو عاشق قناری شدن و پرواز کردن در قفس!  درست مثل من ، مثل دیگر  ماده های این هستی پهناور!

۱

 هر روز  قفست را عاشقانه نگاه می کند و  گاهی با باز کردن درهایش تورا به پرواز  خارج از قفس دعوت .

ما عاشق آنها نیستیم ، عاشق قفسهای کوچکمان هستیم ، تا در میان میله های  سربی  جذاب بجهیم ، برای رها شدن رویا پروری می کنیم و عادت می کنیم  به  این عاشق شدنها که گاه در حد یک تخیل است و گاه در حد یک واقعیت!

 تو در جستجوی پریدن به آن سوی میله ها  پرواز - می کنی  و او از پا در  در می آید  زمانی که سه روز متوالی به او زنگ نزنی ، او از پا در آمد   زمانی که من ناگهان پرواز کردم  زمانی که  تلفتم  به طور ناگهانی در ساعت ۱ شب  با شماره ای ناشناس روشن شدو لرزید.  سر او هم در میان بازوان  من لرزید و  با تعجب به عروسک  کوچکش نگاه کرد...  و موهای من  یا  تو  ، فرقی نمی کند ،  را با شگفنتی نوازش کرد و  در ذهن خود گفت:" باید به فکر قناری دیگری باشم؟ !"

 چند روز ه وقت  نوشتن ندارم ، خستگی، حوصله ای برای شوق نوشتن  نمی گذاره! دو سه روز نیستم، تغییر دیگری در پیش است، یک جابجایی ...

نگران نباشید دوستانی که مرتب نگران منید!  تا بعد...

با تکرار" زن جهانی "خودمو برای چند روز دیگر تکرار می کنم و این دست نوشته رو تقدیم می کنم به همه دوستانی که این نوشته رو دوست داشتن و به نوعی خودشون جهانین! ...

**********

زن جهانی

--------------------------------------------------------------------------------------------

"ببینم می توونی بزودی یک زن جهانی بشی " این جمله اش مرتب در گوشم تکرار می شود ، سخت ودلنشین. "زن جهانی" ؟ من؟ برای جهانی شدن چه ابزاری لازم است؟تلفن زنگ می زند، صدای  بم وخشنی  مرا به مبارزه فرا می خواند.باید بزودی تمام اوراق اعتبارم را رو کنم  و بتوانم بازاریاب خوبی شوم. منشی تلفنیم مهمانی شام  دوستم را یاد آوری می کند،باید بتوانم  یک هفته گرسنگی را به جان بخرم ، خودم را وزن کنم تا یک دکلته سیاه ،رنگ موهایم بپوشم و با بهترین لوازم آرایش خودم را به  دخترانه ترین شکل برای مهمانی هفته آینده آماده کنم .

 امروز وقتی به فکر تو بودم ،بازهم داشتم یکی از قرار های  مهم کاریم را فرا موش می کردم.درست همین دیروز بود که از من خواست یک زن باشم با تمام عشوه ها و نازهای زنانه در کنارش بخوابم و با او تا صبح صحبت کنم ، همین دیروز که مرتب موبایلم زنگ خورد و صدای خش دار مرا به جلسه ای خسته کننده با مدیر عامل یک شرکت بازرگانی فرا خواند . با یک دست لباس خواب ابریشمیم را در آوردم و با دست دیگر  موبایل را بر گوشم فشار دادم تا وقفه ای در مکالمه امان نیافتد و تمام نقشه هایم نقش بر آب نشود.

 آنها در حالی که از من می خواهند بهترین زن روی زمین  باشم ، همیشه لباسهای نرم و روشن بپوشم ، بر ناخن هایم لاک صورتی و بنفش بزنم، آرایشم را مرتب تجدید کنم، بوی ادکلنم در فضا بپیچد و چشمهایم را  هنگام صحبت نازک کنم و با میمیک صورتم به آنها بفهمانم که نیازمندشانم،  مرا  مردانه وار به میدان مبارزه تن به تن در  کارهای روزمره دعوت می کنند.

مدیرم نیز چیز دیگری از من  می خواهد ، باید همه کارها خوب پیش برود، مثل یک رایانه حافظه ام را در اختیار برنامه ریزی هایش قرار می دهم،  مثل یک بلدوزر راه رابرای رسیدن به خواسته های دراز مدتش هموار می  کنم و برایش یک همکار خوب و پر تلاش بدون کمترین خطا می شوم.

  درست زمانی که در اوج درگیری های شغلیم بودم او از راه رسید و از من خواست دامنم را برایش کمی کنار بزنم تا با اشتهای مثل اشتهای کشیدن یک سیگار برگ بزرگ به رانهای ترسیده در زیر  ساپورتم نگاه کند . نگاهم را می دزدم از همه چیز ، خاطره ها و روزهایی که زن بودن برایم یک ترس دلهره آور شده. بازهم تلفن همان تلفن لعنتی و صدایی که مرا مادر خطاب می کند، باید به مدرسه اش بروم، او به کمک من احتیاج دارد.

 نفسم بند می آید ،می شنوم بیمار است .دیگر نه به رژلب فکر می کنم و نه به قرا رهای کاری که مرا جهانی  می کنند و نه به شهوتهای زودگذر او، این بار فقط نیمه وجودم است که مرا  به نبرد با زندگی فرا می خواند.

کوچه پس کوچه ها و توقف های طاقت فرسا پشت چراغهایی که همیشه برایم قرمزند! بوقهایی مکرری که یا مرا می طلبند یا می خواهند ناتوانیم در رانندگی را یاد آوری کنند.

کودک رنگ پریده  مرا مامان صدا می زند ، او به من نیاز دارد و من بیش از همیشه به او . سوار می شود و در لحظه ای که به نیاز های واقعی درونمان می رسیم. بازهم تلفن لعنتی زنگ می زند و  با افتادن نام خسته کننده یک همکار  روی صفحه کوچکش ، خودم  را برای نبرد تازه ای آماده می کنم.

" ببینم می تونی یک زن جهانی بشی ! برو جلو ، تو می توونی " برای  مادر شدن وقت زیاد است  اما برای جهانی شدن فرصت زیادی ندارم، یک چک دیگر می کشم، اعتبار دیگری را خرج می کنم و نیمه ام را بی جان رها می کنم چون باید جهانی شوم.

آشپزخانه و تکرار  عادتها و خواسته ها! کودکم  از من آب ، غذا ، خاطره و قصه ای جدید می خواهد، قورمه سبزی نمک و چاشنی های خودش را، لباسشویی  پودر ، ظرفشویی دستانم را که درجه اش را تنظیم کنند، یخچال بهداشت فرا موش شده اش را. تلفن بازهم زنگ می زند یک ارتباط مبهم کاری در صدای زنگش خوابیده!

همزمان که مشقهایش را می گویم، جارو را مصرانه بر زمین می کشم، صدایم در صدای بم جارو برقی گم می شود، با دست دیگر  لاک قرمز را بر ناخنم می کشم، لباس دکلته را آماده می کنم، تلفن زنگ می زند، صدایش در  همهمه زنگ ماکرو فر و صدای جارو برقی گم می شود، فکرم پرواز می کند"امشب به مهمانی  می روم، بعد از آن که همه نوشته هایم را تایپ کردم. بعد از آن که با گفتن دیکته و قصه های تکراری و خواباندن او  مادریم را تکمیل کردم، بعد از آن که قرار های کاریم را برای روز آینده هماهنگ کردم . لباس دوست داشتنیم را می پوشم،  با آرایش خاص خودم، پازل زن بودن را کامل می کنم، گوشواره و النگو به خودم می آویزم و مثل یک معشوقه دوست داشتنی  برای  او  به مهمانی می روم. "

زنگ خسته کننده تلفن تکرا رمی شود، جارو برقی را خاموش می کنم، بی اختیار در حالی به سراغ ماکرو فر می روم. صدای خفه ای آن سوی گوشی زمزمه می کند:" تو واقعا یک زن جهانی هستی ، خستگی ناپذیر! باید فردا یک برقعه بپوشی به دیدن یکی از رهبران طالبان در افغانستان بروی  و دو باره یکی دیگر از  کارتهای اعتباریت را رو کنی !"

کامپیوتر را روشن می کنم، ذهنم را به دنیای سیال اینترنت و وبلاگ می سپارم ، باید بنویسم در کنار جهانی شدن ، باید از جهان خبر داشت! سرچ می دهم، من مادرم؟! زنم؟! معشوقه ام ؟! کارمندم؟! نویسنده ام،؟! کار چاق کنم؟! ، بازار یابم؟! مربیم؟!  بازیگرم؟!، روانشناسم؟!، یک برقعه پوش  کار راه اندازم؟!  احمقی با تمام خستگی هایش  هستم؟!

کامنت های زیادی از دوستانم دارم ، آنها هم  با جمله های  تکراری و تعارف بر انگیزی به من یاد آوری می کند: نویسنده ام؟! جنس لطیف دوست داشتنیم ؟!  همکار صرفم؟!  همجنس بازم؟!  بی وفا ونامهربانم؟! شاعرم؟!  منتقدم؟!  زن موفقم؟! سرم گیج  می رود  تمام حروف تایپ شده با فونت نازنین جلوی چشمم در سفیدی صفحه کامپیوتر ذوب می شوند. ، آخرین کامنت بازهم می گوید من  یک زن جهانیم!

بدون معطلی انگشتانم که دیگر با لاک قرمز بسیار زنانه شده اند ، به سوی حروف می دوند و تایپ می کنند: " برای جهانی شدن چه ابزاری لازم است؟!"

 

دوستان عزیز و نگران من !
--------------------------------------------------------------
نمی دانم ! شاید زبان نوشتاری من این است که همه نوشته هایم بوی تنهایی و تجربه های شخصی می دهند . اما واقعیت این است که برخی از این نوشته ها اصلا برگرفته از زندگی و تجربه های شخصی من نیست از جمله همین داستان مینی مال "جالباسی ". همه ایده هستند که در ذهن شکل می گیرند و براساس تجربه ها و دانسته هایم از زندگی خودم و انسانهای دیگر پرورش می یابند. من با وجود آن که تنهایی را دوست دارم و معتقدم همه انسانها به آن نیازمندند اما اصلا تنها نیستم و به اندازه موهای سرم دوستان خوب و صمیمی دارم که گاه همه وقتم را می گیرند! اینها را نوشتم بیشتر به خاطر دوستانی که مرتب برام کامنت خصوصی و عمومی می گذارند و نگران حالم هستند یا از نوشته هایم حس کنجکاویشان تحریک شده...

گریز از رویا

 

از سایه نمی گریزم!

 می گریزم!

از  پرواز با تو!

از بالهای سنگین خودم!

نگاه می لرزد در چشمانی که یک پنجره رنگی ،بزرگ باورش را پنهان کرده 

 می گریزیم 

از دروغی که  برای آینده به نگاهمان قفل شده!

کودک درون من دیگر نمی خوابد

رویا مرز قشنگی برای ورود به باورست

کودک درون تو در خواب رویا می بیند؟

 

جالباسی

 

جا لباسی خسته تر از آن بود که بتواند بارسنگین کت تنهایم را تحمل کند، گفت :" چهار راه آن سوی خیابان محل خوبی است."

 کت باد کرده از تمام خاطرات تنهایی من در این سالهایی که چهار راه آن سوی خیابان محل خوبی بود برای ...

کفشهایم را از جاکفشی قدیمی در آوردم و در جا کفشی جدید خانه اش گذاشتم،  چهار روز قبل از رفتن به چهار راه آن سوی خیابان جا کفشی جدید را خرید.

گفت:" هنوز کوچکی، بزرگت می کنم!"

خندیدم و چالهای ریز صورتم به اندازه همه خاطرات سنگین کت سوراخ شد و در پشت باد گونه هایم پنهان.

 بوی تند گذشته از ادکلن های جدیدش می آمد ، او می خواست همه چیز را در بوی تند ادکلن حل کند، حتی خاطره یک روز با هم بودن در خانه ای که از پنجره اش  چهار راه آن سوی خیابان  پیدا بود.

 من می خواستم  از عطر گذشته او برای زندگی امروزم، خاطره ای عجیب بسازم. چهار روز دیگر گذشت و او هنوز هم می خواست همه چیز  در حد یک خاطره خوب بماند!

چهار روز در چهار راه آن سوی خیابان ، اتومبیل ها و آدمهای با کت  و بدون کت، قهر یا آشتی گذشتند، اما هیچ بوی تازه ای از ادکلن های دوست داشتنی روزهای قبل نیامد.

عادت داشت خودش را به فراموشی می سپرد و من  هم خاطراتم را به کت بزرگ تنم  می سپردم ، به کیف جیبی پر از عکس، برچسب، پوست آدامس و دست نوشته های او  روی اسکناس های تا خورده.

هرچه کیف را بزرگ تر می کردم، خاطرات کوچک  و دوست داشتنی در آن بیشتر می شد و جیب های کت من باد می کرد از حضور این همه خاطره که باید در یک روز مشخص فراموش می شدند.

گفت:" ما می توانیم دوستان مفیدی برای هم باشیم مثل فایده گاو  و گوسفند برای انسان "

چهار روز در خانه ای که  از پنجره اش چهار راه آن سوی خیابان پیدا بود،  با او تنها ماندم،

او  برایم پیانو می نواخت و من خواب می دیدم  تمام گذشته اش را که باید فراموش می کرد .

بزرگ شدم با او ، چهار سال ، با خاطراتی از خانه ای که در آن سوی خیابانش یک چهار راه بزرگ قرار داشت.  هر روز که مرا بزرگ تر می  کرد  خودش حل می  شد در خاطر ات  عطرهای زنانه.

 

مدتی است دیگر کت نمی پوشم هوا گرم  شده و جا لباسی محل خوبی برای نگه داشتن کت باد کرده گذشته است ، گذشته ای  مفید  با خاطرات و آرزوهای ساده خانه ای که در جاکفشی کوچکش یک جفت کفش  بدون آن که کسی بداند ،خاک می خورد!

 

خسته می سرایم

با بهانه ای که در شماره گیر تلفن می چرخد

و نگاه من در جستجوی ردی از عبورت

 شلوغ در گذرگاه

زود عادت می کنیم ، وابسته می شویم و فراموش !

--------------------------------------------------------------------------------------------

گم می شوی ...

باد می آید

 ظغیان  گیسوانم در باد با آواز تو!

 نگاهم عریان  می شود 

در تنهایی نگاهت

 خواب می بینم ، خواب می شوم

باد می پیچد در بستر چوبی خیال

بی تو

گم می شوم

 درآمیزش نیلی رنگ بسترم با بوسه های هوس انگیز رویا!

گم می شوی در طغیان خیال انگیز خوابهایت!